Uczestnicy planów motywacyjnych skorzystają z preferencji podatkowej także po ustaniu zatrudnienia
Zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie z 13 czerwca 2023 (sygn. III SA/Wa 186/23), pracownicy uczestniczący w programie motywacyjnym nie zostaną pozbawieni korzyści podatkowych wynikających z programu, jeżeli zakończą stosunek pracy. W efekcie, przychód zostanie u nich rozpoznany dopiero w momencie sprzedaży akcji uzyskanych w ramach programu. Z kolei dla pracodawcy oznacza to brak powstania obowiązków płatnika i obowiązków informacyjnych w związku z organizacją programu.
Wyrok dotyczy sporu powstałego między Dyrektorem KIS a spółką organizującą plan motywacyjny dla jej kluczowych pracowników i współpracowników. Uczestnicy programu mieli otrzymywać warranty subskrypcyjne dające uprawnienia do objęcia akcji spółki w określonym terminie.
Z treści regulaminu programu wynikało, że zakończenie współpracy uczestnika ze spółką spowoduje utratę prawa do dalszego uczestnictwa w programie. Niemniej, jeżeli uczestnik rozstanie się ze spółką w ramach zdarzenia zdefiniowanego w regulaminie jako „good leaver”, zachowa prawo do uczestnictwa w programie nawet po zakończeniu współpracy. Jako „good leaver” zostały zaklasyfikowane sytuacje takie jak rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron lub z tytułu niezdolności pracownika do pracy.
Spółka występując z wnioskiem o wydanie interpretacji zadała pytanie, czy jako organizatorowi programu ciążą na niej obowiązki płatnika i obowiązki informacyjne w związku z uzyskaniem warrantów subskrypcyjnych oraz objęciem akcji spółki przez pracowników spółki. Osobne pytanie zostało zadane w stosunku do osób, które uzyskują warranty oraz obejmują akcje już po ustaniu współpracy ze spółką.
Spółka była zdania, że niezależnie od faktu współpracy z uczestnikami programu, nie powstaną po jej stronie obowiązki płatnika lub obowiązki informacyjne. Zgodnie z treścią art. 24 ust. 11 ustawy o PIT, przychód uczestników programu motywacyjnego może powstać dopiero w momencie odpłatnego zbycia akcji spółki. Zatem, rozliczenie tego przychodu powinno nastąpić w drodze samoopodatkowania uczestników programu.
Dyrektor KIS nie podzielił jednak stanowiska spółki w stosunku do byłych pracowników, wskazując że regulacje art. 24 ust. 11 Ustawy o PIT nie będą miały do nich zastosowania. Nie wykonują oni bowiem pracy w momencie objęcia akcji. Jednym z warunków wskazanych w przepisach jest, aby uczestnik programu uzyskiwał należności ze stosunku pracy lub działalności wykonywanej osobiście od organizatora programu. Zdaniem Dyrektora KIS taka sytuacja nie będzie miała miejsca, gdyż byli pracownicy nie będą uzyskiwali takich należności w momencie objęcia akcji. W konsekwencji, u byłych pracowników powinien wystąpić przychód z innych źródeł w momencie objęcia akcji.
WSA uznał za zasadną skargę spółki i przyznał rację, że preferencja podatkowa w przypadku programów motywacyjnych ma zastosowanie również wówczas, gdy świadczenia uzyskiwane są przez osoby nie będące już pracownikami organizatora programu. Zdaniem sądu, przepisy jasno wskazują że konieczność wystąpienia stosunku pracy miedzy organizatorem programu a jego uczestnikiem musi wystąpić w momencie tworzenia programu, a nie w momencie obejmowania akcji. Przepisy nie ustanawiają wymogu zatrudnienia w danym podmiocie w momencie uzyskiwania świadczeń w ramach programu.
Orzeczenie sądu jest nieprawomocne, zatem należy oczekiwać wyroku wyższej instancji w tej sprawie. Jeżeli wyrok nie zostanie uchylony, rozwieje na korzyść podatników jedną z wątpliwości interpretacyjnych dotyczących stosowania przepisów o opodatkowaniu przychodów z programów motywacyjnych.
