Klauzula wyznaczy granice dopuszczalnej optymalizacji podatkowej | Tax Alert 1/2016
W dniu 29 grudnia 2015 r. na stronach Rządowego Centrum Legislacji Ministerstwo Finansów opublikowało rządowy projekt zmian do ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie wprowadzenia do polskiego systemu podatkowego klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.
Nadrzędnym celem wprowadzenia klauzuli jest uszczelnienie systemu podatkowego, a w konsekwencji zwiększenie dochodów budżetu państwa z tytułu wpływów podatkowych poprzez eliminowanie z obrotu prawnego sztucznych konstrukcji podatkowych, które, pomimo swojej prawnej dopuszczalności, są sprzeczne z celami i założeniami przepisów materialnego prawa podatkowego. Innymi słowy, istotą klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania jest wyznaczenie granic dopuszczalnej optymalizacji podatkowej i pozbawienie podatników prawa do korzyści podatkowych osiąganych w wyniku nadużywania regulacji podatkowych.
Co istotne, klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania nie znajdzie zastosowania względem czynności wynikających z rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, jak również wobec struktur kapitałowych, które nie będą nastawione wyłącznie na osiąganie korzyści podatkowych. Podejmowane przez podatników czynności, którym przypisać będzie można zgodny z prawem cel oraz walor sensu ekonomicznego, traktowane będą na gruncie znowelizowanych przepisów Ordynacji podatkowej jako działania, których głównym celem nie była optymalizacja podatkowa.
Obecnie projekt klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania znajduje się w fazie konsultacji społecznych, w konsekwencji trudno jest przewidzieć, jaki będzie ostateczny kształt klauzuli. Planowany termin wprowadzenia klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania do polskiego systemu podatkowego również nie jest do końca znany. Z zapowiedzi Ministra Finansów wynika, iż nowelizacja Ordynacji podatkowej powinna wejść w życie do końca I kwartału 2016 r.
Niemniej jednak warto już teraz poddać analizie wpływ wejścia w życie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania na istniejące rozwiązania w kontrolowanych strukturach własnościowych.
